Wersja na pełny ekran i do ściągniecia

Wprowadzenie w życie duchowe bł. Anieli Salawy – od strony dynamicznej „zewnętrznej”[1].

Czytaj dalszą część wpisu »

17 listopada obchodzimy wspomnienie św. Elżbiety Węgierskiej, która jako księżna oddała się pielęgnowaniu chorych i cierpiących – główna patronka wielkiej rodziny III Zakonu Św. Franciszka – patronka miłosierdzia chrześcijańskiego.

Księżna

Św. Elżbieta urodziła się w 1207 r. Na Węgrzech. Była córką króla węgierskiego Andrzeja II i Gertrudy von Andechs (siostry św. Jadwigi Śląskiej). Św. Elżbieta jest więc siostrzenicą głównej patronki Śląska. Żyła w XIII wieku, szczytowym okresie średniowiecza, w stuleciu, które wydało najwięcej świętych w historii Kościoła. W 1221 r. św. Elżbieta została zaręczona z Ludwikiem, synem Księcia Hermana, landgrafa Turyngii i Hesji, na zamku w Wartburgu koło Eisenach, na którym też po zaręczynach zamieszkała. W 14-tym roku życia wyszła za mąż za Ludwika IV. Była matką trojga dzieci: Hermana, Zofii, Gertrudy. Szczęście rodzinne okazało się jednak dla Elżbiety bardzo krótkie. Po 6 latach, w roku 1227 jej mąż zmarł w Brindisi we Włoszech, kiedy udawał się na wyprawę krzyżową do Ziemi Świętej. Elżbieta miała zaledwie 20 lat kiedy została wdową. Z własnej woli odsunęła się od życia dworskiego, opuściła zamek w Wartburgu i osiedliła się z dziećmi w pobliskim Eisenach, gdzie do dzisiaj znajduje się kościół. Potem przeniosła się do Marburga. Czytaj dalszą część wpisu »

[jwcatpostlist includecats=9]
Lista

Rozważanie na uroczystość św. Franciszka z Asyżu, 4.10.2011 r. Mówi o. Piotr Reizner, franciszkanin.

O powołaniu świętego Franciszka z Asyżu opowiada o. Piotr Bielenin