Dzisiejsze spotkanie poświęcone było podsumowaniu dotychczasowych spotkań, omówieniu Kanonu Pisma świętego i Apokryfów. Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „DEI VERBUM” podkreśla to, co dla Pisma świętego i Tradycji jest wspólne: że „stanowią one powierzony Kościołowi jeden święty depozyt słowa Bożego”. Wspólny mają początek w Bogu i ten sam cel. Różnica między nimi polega na tym, że dzięki faktowi natchnienia biblijnego Pismo święte po prostu jest słowem Bożym, a przekazująca je Tradycja tylko je zawiera. W procesie przekazywania słowa Bożego, trwającym od czasów apostolskich po dzień dzisiejszy, można zauważyć następującą różnicę między Apostołami a ich następcami – biskupami: słowo Boże głoszone przez Apostołów stanowi tradycję, a biskupi ją przechowują, rozpowszechniają i wyjaśniają.
Kończąc spotkania ze św. Klarą zatrzymaliśmy się nad doświadczeniem cierpienia. Przez chwilę zastanawialiśy się w jaki sposób ludzie zwykle reagują na dotykające ich cierpnienie. Doszliśmy do wniosku, że często towarzyszą im nieprzyjemne emocje (t.j. niepokój, smutek, lęk, zdenerwowanie, zagubienie) i jakieś zmaganie (poszukiwanie wsparcia, depresja, porządkowanie swoich spraw, przybieranie różnych „masek”). Stwierdziliśmy, że wiele osób kieruje też swoje myśli do Boga i pyta: „dlaczego?”, „jak to?!” , „i co teraz będzie?”. Następnie każdy z nas próbował sobie przypomnieć jak zareagował, gdy spotykało go coś trudnego. Różne były te nasze odpowiedzi. Niektórzy nawet mieli trudność z przypomnieniem sobie takich doświadczeń. W końcu wskazówek do tego w jaki sposób można przeżyć cierpienie udzieliła nam św. Klara. Ona w takiej sytuacji:
modli się – chwali Boga,
dostrzega dobro i łaski których Bóg udziela (np.możliwość przyjęcia komunii św., odwiedziny papierza i biskupa, braci);
prosi o przebaczenie grzechów;
szuka pocieszenia – oparcia w Słowie Bożym i opisach Męki Pańskiej;
dziękuje za dar życia i otrzymane w nim łaski;
zachęca innych do służenia Jezusowi;
nie myśli o sobie;
pociesza innych;
błogosławi;
daje świadectwo wiary;
odznacza się heroizmem w cierpliwym znoszeniu cierpienia;
okazuje szacunek przedstawicielom Kościoła;
czeka na śmierć ( tęskni, wzdycha, pragnie);
jest gotowa na spotkanie z Bogiem;
posiada pewność, że idzie do Nieba;
Klara ze spokojem znosi swoje cierpienia i nie lęka się spotkania z Bogiem dlatego, że na ziemi „całym sercem naśladowała ubogiego Jezusa” i żyła wg wskazań kościoła. Do konającej Klary udali się papież Innocenty IV, biskup oraz inni duchowni okazując jej cześć, jak przystało osobie świętej. Klara umiera 11 sierpnia 1253 r. Jej śmierć przynosi liczne nawrócenia i wzrost pobożności okolicznych mieszkańców. Od razu zostaje okrzyknięta świętą – oficjalnie tytuł ten zostaje jej przyznany dwa lata po śmierci.
opracowanie: Anna K.
(„Żywot św. Klary z Asyżu”; rozdziały 28 -31)
Materiały ze spotkania 09.07.2012r. opracowała s. Małgorzata.
Franciszek nie był teologiem i nie studiował naukowych opracowań o Bogu ale oparł sie na najlepszym i najpewniejszym źródle – Ewangelii.
Z Ewangelii Świętego Jana (J 14,6) zaczerpnął słowa, które umieścił w swoich napomnieniach oraz w regule niezatwierdzonej -„Pan Jezus powiedział swym uczniom, Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do inaczej Ojca, jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali to, i zaiste poznalibyście Ojca Mego, a teraz juz Go znacie i zobaczyliście Go.” – (Np 1,1) oraz -„Słowa, które Wam powiedziałem, są Duchem i Życiem. Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem. Zachowujmy więc słowa, życie i naukę i świetą Ewangelię Tego, kóry zechciał modlić się za nami do Ojca Swego i objawić nam jego imię.” – (1 Reg. XXII 39-42).
Chrystus jest tym wszystkim dla Franciszka. Franciszek tak starał się żyć naśladując Chrystusa że został nazwany „drugim Chrystusem – alter Christi”. Za wzór życia wziął Jezusa, ubogiego i wędrującego. Duchowość Franciszka, to nieustanny dialog z Jezusem, rozważanie jego życia i nauki zawartej w Ewangelii.
Dzisiaj Ojciec mówił nam o naukach pomocniczych przy biblistyce. Są to m.in.:
Archeologia biblijna
Historia biblijna
Geografia biblijna
Językoznawstwo: Hebrajski, Grecki
Kulturoznawstwo etc
Głównie poruszona została archeologia biblijna – odkrywanie historii, kultur na podstawie tego co pozostało po danej epoce. Bazuje na podstawie śladów związanych z zasadami biblijnymi i związanym pośrednio i bezpośrednio z Biblią.
istota społeczna[żyjąca we wspólnocie z innymi ludźmi]
istota w stosunku do wszechświata-religijna].
Franciszek należał do tych ludzi, u których otwartość w stronę Boga była bardzo przejrzysta i dlatego nazwany jest on fenomenem wiary i religijnym geniuszem. U Franciszka mistyczne doświadczenie Boga było fundamentem i ośrodkiem życia. Czytaj dalszą część wpisu »
Od momentu swojej życiowej przemiany z młodzieńca – lekkoducha, w człowieka poświęconego wyłącznie Panu Bogu, czyli od swego nawrócenia, jak tę swoja transformację nazywa św. Franciszek, jego głowę zaprząta tylko Ewangelia. Chce żyć Ewangelią. Franciszek jest świadom, że Pan Jezus sam wprowadził go na taka drogę. Wyznaje to na początku swej Reguły: „Reguła i życie braci mniejszych polega na zachowaniu Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i czystości”, regule FZŚ rozdział II pkt. 4 „Reguła i życie Franciszkanów świeckich jest następująca: zachowywać Ewangelię Pana Naszego Jezusa Chrystusa, naśladując Św. Franciszka z Asyżu, dla którego Chrystus był natchnieniem i centrum życia w odniesieniu do Boga i ludzi.” W swoim Testamencie pisze: „Mnie, bratu Franciszkowi Pan dał tak rozpocząć życie pokuty: gdy byłem w grzechach, widok trędowatych wydawał mi się bardzo przykry. I Pan sam wprowadził mnie między nich i okazywałem im miłosierdzie. I kiedy odchodziłem od nich, to, co wydawało mi się gorzkie, zmieniło mi się w słodycz duszy i ciała”. W swoim Testamencie pisze: „Gdy Pan dał mi braci, nikt z ludzi mnie nie pouczał, co mam czynić, lecz sam Najwyższy objawił mi, że powinienem żyć według świętej Ewangelii”. Franciszek zachłysnął się miłością do Boga i ludzi, nawet najbardziej poniżonych, cierpiących. Chciał żyć i kochać jak Pan Jezus. Czytaj dalszą część wpisu »
