Od momentu swojej życiowej przemiany z młodzieńca – lekkoducha, w człowieka poświęconego wyłącznie Panu Bogu, czyli od swego nawrócenia, jak tę swoja transformację nazywa św. Franciszek, jego głowę zaprząta tylko Ewangelia. Chce żyć Ewangelią. Franciszek jest świadom, że Pan Jezus sam wprowadził go na taka drogę. Wyznaje to na początku swej Reguły: „Reguła i życie braci mniejszych polega na zachowaniu Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i czystości”, regule FZŚ rozdział II pkt. 4 „Reguła i życie Franciszkanów świeckich jest następująca: zachowywać Ewangelię Pana Naszego Jezusa Chrystusa, naśladując Św. Franciszka z Asyżu, dla którego Chrystus był natchnieniem i centrum życia w odniesieniu do Boga i ludzi.” W swoim Testamencie pisze: „Mnie, bratu Franciszkowi Pan dał tak rozpocząć życie pokuty: gdy byłem w grzechach, widok trędowatych wydawał mi się bardzo przykry. I Pan sam wprowadził mnie między nich i okazywałem im miłosierdzie. I kiedy odchodziłem od nich, to, co wydawało mi się gorzkie, zmieniło mi się w słodycz duszy i ciała”. W swoim Testamencie pisze: „Gdy Pan dał mi braci, nikt z ludzi mnie nie pouczał, co mam czynić, lecz sam Najwyższy objawił mi, że powinienem żyć według świętej Ewangelii”. Franciszek zachłysnął się miłością do Boga i ludzi, nawet najbardziej poniżonych, cierpiących. Chciał żyć i kochać jak Pan Jezus.

Co jest najważniejsze w Chrystusowej Ewangelii? – „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali”.(J.15, 12). Dla Franciszka było tylko jedno myślenie: gdy kocham, czynie to, czego najbardziej Pan Jezus oczekuje od ludzi. Jego zawołanie brzmi: Kochać, kochać, kochać. Jak kochać? – „Tak jak ja was umiłowałem” – wskazał Zbawiciel. Jak wielka zrodziła się miłość w sercu Franciszka, można poznać, gdy szukając nowego sposobu życia, znalazł się w kościółku św. Damiana u stóp krzyża i usłyszał żądanie Pana Jezusa: „Odbuduj mój kościół”. Natychmiast zabrał się do roboty, naprawił zrujnowane mury, polatał dachy. Nie dyskutował z głosem, który usłyszał, bo kochał, natychmiast działał. Później zrozumiał, że chodzi o Kościół – Lud Boży. Poddał się całkowicie pod działanie Ducha świętego. Nie chciał jak inni zakonodawcy napisać swej reguły zakonnej, bo uważał, że jedyną regułą jego życia i życia jego braci jest Ewangelia święta, jedynym najwyższy przełożonym, czyli generałem Zakonu, jest Duch Święty. Jego bracia zakonni szli za Franciszkiem pewni, że Franciszek działa pod natchnieniem Ducha Świętego, zawsze szli za przykładem jego życia i poddawali się całkowicie pod posłuszeństwo Franciszkowi. Kochali go, bo on ich i wszystko na świecie kochał.

Św. Franciszek pragnął całkowicie żyć Ewangelią, dlatego też chciał jak najbardziej upodobnić się do Chrystusa. Jednak by nie popełnić błędu, chciał być poddanym i uzależnionym od Kościoła, ponieważ to uważał za gwarancję katolicyzmu. Były to główne zasady życia Franciszka. Czytając Ewangelię, św. Franciszka poruszyły dwie rzeczy: szczególny sposób życia, jaki prowadził Jezus z apostołami, oraz ciągły nacisk na to, by czuli się braćmi. Dlatego gdy pierwsi uczniowie poszli za nim, pomyślałby stworzyć wspólnotę braterską, która opierałaby się na braterstwie, przeżywaniu ciągłej miłości braterskiej oraz zawracaniu szczególnej uwagi na najbardziej potrzebujących braci.
Prawda o Bogu jako o dobrym Ojcu i Stwórcy oraz o Jego wszechogarniającej Miłości głęboko zakorzeniona jest w Piśmie Świętym. Franciszek na nowo odkrył tę prawdę dla świata. Żył Ewangelią bez ustanku. We wszystkich widział Boga, Jego dzieła. Franciszek – to nic innego, jak „palec skierowany na Chrystusa i Jego Ewangelię”.
Pisma Św. Franciszka zawierają niezliczoną ilość odnośników do Biblii, zwłaszcza do Nowego Testamentu i Psalmów. Dla Franciszka konsekwencją podporządkowania się nauce Ewangelii było przeświadczenie, że jego życie obraca się w sferze oddziaływania łaski („Pan dał mi…”), a stąd wynikała wdzięczność i radość. Ukochane teksty Franciszka to: o bogatym młodzieńcu (Mk10,17-31), o rozesłaniu uczniów (Łk9-10:Mt 10;Mk6), o postawie służby (Łk22,26n), Kazanie na Górze (Mt5-7) wraz ze złotą zasadą postępowania (Mt7,12), Ewangelia Św. Jana ( J13-17) a  szczególnie mowa pożegnalna Jezusa ( J4,24;J6,57) – mówiąca wielokrotnie o zamieszkaniu Trójcy Św.w człowieku, pierwszy list Św. Piotra, którego napomnienia i zachęty są inspiracją dla franciszkańskiej formy życia, księga Psalmów i hymny z księgi Apokalipsy Św. Jana, które dla Franciszka były swoistymi modlitewnikiem. Święty bardzo często posługiwał się testem Pisma Św. w sposób niedosłowny i nieraz trudno rozróżnić, czy mówił słowami Biblii czy sam od siebie. Częste odnoszenie się do danego tekstu świadczy o roli jaki ten tekst odgrywa w doświadczeniu i życiu. Najczęściej wykorzystywał Święty cytaty z Kazania na Górze, które odnajdziemy w Napomnieniach: Np 14,1, Np 16,1, Np 13,1, Np 15,1, Np 14,4, Np p,1, Np 21,3, Np 18,1, . Wszystkie rady ewangeliczne jakie usłyszał Święty Franciszek starał się wykonywać z największą pilnością i uszanowaniem. Nie był bowiem głuchym słuchaczem Ewangelii, ale wszystko, co słyszał, zachowywał w chwalebnej pamięci i starał się wypełnić dokładnie co do litery.

…..bądź piątą ewangelią w przyrodzie
lutnią głośną w bezmiarze kosmosu
świętością jasną i prostą
radością nie ukrywającą się przed smutkiem
bądź tym wszystkim dla nas teraz
kim byłeś za życia dla swoich..

„Wezwanie do Św. Franciszka” Czesław Ryszka

Zbiór i opracowania s. Iwona