Człowieka określamy w 3 wymiarach jako:

1. istota rozumna [myśląca]
2. istota społeczna[żyjąca we wspólnocie z innymi ludźmi]
3. istota w stosunku do wszechświata-religijna].

Franciszek należał do tych ludzi, u których otwartość w stronę Boga była bardzo przejrzysta i dlatego nazwany jest on fenomenem wiary i religijnym geniuszem. U Franciszka mistyczne doświadczenie Boga było fundamentem i ośrodkiem życia.

Można rozróżnić 2 style językowe na kartach Pism św Franciszka:

1. język codzienny potoczny przekazujący zalecenia i tok myśli
2. język uroczysty, poetycki[ w czasie doświadczeń mistycznych].

W chrześcijańskiej mistyce trzeba wyróżnić nurt franciszkański. U Franciszka mistyka nie jest abstrakcyjna ona zawsze nawiązuje do objawienia biblijnego [do postaci Jezusa]. Jezus ukazał Boga swoją własną osobą. W działalności Jezusa w Jego słowach,czynach widzimy dzieła Boga. Patrząc na człowieczeństwo Jezusa możemy mówić o Bogu [J14,6-10]. Franciszek nadał imiona Bogu jako; Światło Miłość Dobro.

Mistyka – jest wyższym stopniem wiary, głębszym wejściem w misterium Boga, zanurzeniem się we wnętrze własnej duszy, byciem całkowicie przy Bogu. Gdy Franciszka wypełniało uczucie Bożej obecności stan ten nazywał\słodyczą\-z poezji miłosnej trubadurów\dulcis -dolce\-słodki. Doświadczenia mistyczne Franciszka nigdy nie były oddzielone od Słowa Wcielonego [doświadczenia mistyczno-sakramentalne]. Franciszkańska mistyka wyrasta z historii zbawienia i szuka widzialnego wyrazu miłości Boga ku ludziom [jak stworzenie świata,historia, Kościół, sakramenty]. Franciszek wychwala Boga i uważa, że jest On samą Dobrocią. Bóg jest Stworzycielem, Pocieszycielem, Odkupicielem, Zbawicielem. Dlatego franciszkańska mistyka i kontemplacja skierowane są na Boga, który wychodzi ku człowiekowi z Boską dobrocią. Dobroć ta promieniuje w życiu Jezusa. Stąd wielka pobożność Franciszka do tajemnicy Wcielenia, Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia Jezusa. W Pismach św Franciszka są miejsca w których ukryte są doświadczenia mistyczne  np. w Napomnieniu 1 [dotyczącym Ciała Pańskiego].

Głównym wątkiem myśli św Franciszka jest Bóg, który jest niedostępny, poza możliwościami człowieka i jego poznania. W modlitwach Bóg jest Najświętszy, Najwyższy, Wszechmogący Król, Pan nieba i ziemi. Bóg jest i pozostaje tajemnicą. Dzięki Objawieniu w Jezusie Chrystusie, Bóg zbudował most i umożliwił dostęp do siebie, dał człowiekowi możliwość spotkania w swoim Synu [J6,37-41].

Imiona – określenia Boga.

Bóg jest dla nas Ojcem,który troszczy się i zaspokaja nasze potrzeby. Jest Stworzycielem, Odkupicielem, Pocieszycielem-w Duchu Świętym, Zbawicielem – bo Pan może jedynie w swoim miłosierdziu nas zbawić. Bóg – Światłością – dla Franciszka Boże światło jest potrzebne, aby w duchu i w sercu człowieka była refleksja i poznanie. Dlatego Franciszek ma na ustach słowa modlitwy:

Najwyższy,chwalebny Boże,rozjaśnij ciemności mego serca,i daj mi Panie,prawdziwą wiarę,niezachwianą nadzieję,i doskonałą miłość,zrozumienie i poznanie,abym wypełniał Twoje święte i prawdziwe posłannictwo.

Dla Franciszka najwspanialszą pieśnią była Pieśń Słoneczna, bo obrazowała oblicze Boga. Wychwalał on Boga za stworzenie Światła-dnia i nocy-Ognia.

Bóg jest Miłością – taki Bóg objawia się Franciszkowi. I to Bóg uzdalnia człowieka do miłości.Franciszek uświadamia sobie tą osobową miłość Bożą i wyzwala się w nim radość, uwielbienie, wdzięczność.

Bóg jest Dobrocią. Dla Franciszka Boża dobroć zawarta była w hymnie uwielbienia:

Ty jesteś w Trójcy jedyny Pan Bóg,wszelkie Dobro,Ty jesteś Dobro,najwyższe Dobro,Pan Bóg żywy i prawdziwy.

s.Ewa