Dla franciszkanów świeckich inspiracja chrześcijańska i doświadczenie ewangeliczne św. Franciszka z Asyżu oraz duchowa i historyczna tradycja franciszkańska są źródłami (oraz Reguła i Konstytucje FZŚ), z których wyrasta doświadczenie chrześcijańskie zwane świecką duchowością franciszkańską. Dochodzenie do Boga możemy realizować na różne sposoby. Św. Franciszek wypracował duchowość którą nazywamy franciszkańską. Franciszkanin świecki przez chrzest włączony do Kościoła powołany jest do kontynuowania misji Chrystusa:
-Kapłańskiej – składanie Bogu należnych ofiar i uświęcania.
-Królewskiej – kierowanie światem według Bożych kryteriów.
-Prorockiej – głoszenie Królestwa Bożego.
Franciszkanin świecki realizuje tę misję w stanie i w środowisku w którym żyje. Franciszkanów świeckich odróżnia od pozostałych chrześcijan, pragnienie realizacji powołania naśladując św. Franciszka, czerpiąc z jego wskazań i tradycji franciszkańskiej. Pamiętać jednak należy, aby nie kopiować mechanicznie wzorów (głównie praktyk życia zakonnego, ”życie zakonne poza murami”). Świecki franciszkanin odwołuje się przede wszystkim do własnej Reguły i tradycji.

Pójście za Chrystusem na wzór św. Franciszka. Jezus w Ewangeliach zachęca: „Jeżeli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj wszystko, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za mną” (Mt 19,21). „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16,24). Św. Franciszek w swoich pismach mówi wyłącznie o pójściu za Chrystusem, śladami Chrystusa, o pójściu za ubóstwem i pokorą Pana naszego Jezusa Chrystusa. Całe życie św. Franciszka było konsekwencją pójścia za Chrystusem: który stał się dla nas ubogi, który przyszedł, aby służyć, był pokorny, posłuszny, posłał na cały świat apostołów, został ukrzyżowany, pozostał w Eucharystii i jest drogą do Ojca.
Zachowanie Ewangelii. Kto chce dojrzeć, zrozumieć i naśladować Chrystusa, życie i drogę do Ojca, musi szukać Go w Piśmie świętym, a w szczególnie w Ewangelii. Słowo Boże staje się „duchem i życiem” (J 6,63). Zrozumiał to Franciszek, którego największym zamiarem, głównym pragnieniem i najszczytniejszym postanowieniem było zachowanie we wszystkich i poprzez wszystko świętej Ewangelii oraz doskonałe naśladowanie nauki i postępowania Pana naszego Jezusa Chrystusa (1C84). Reguła i życie Franciszkanów Świeckich jest następująca: zachowywać Ewangelię Pana naszego Jezusa Chrystusa, naśladując św. Franciszka z Asyżu, dla którego Chrystus był natchnieniem i centrum życia w odniesieniu do Boga i ludzi. Chrystus, dar Miłości Ojca, jest drogą do Niego, jest prawdą, w którą wprowadza nas Duch Święty, jest życiem, które nam w pełni ofiarował. Franciszkanie Świeccy są ponadto zobowiązani do częstego czytania Ewangelii, przechodząc od Ewangelii do życia i od życia do Ewangelii.(Reg II,4).
Miłość Boga i Bliźniego. Odpowiedź Jezusa na pytanie uczonego w piśmie: Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego (Mt 22,37-39).Franciszek wzywa wszystkich aby Bóg i to co Boże znajdowało się na pierwszym miejscu, Boga należy miłować ponad wszystko z wdzięczności za dzieło stworzenia, odkupienia i pozostania w Eucharystii: Z całego serca, z całej duszy, z całego umysłu, z całej siły (por. Mk 12, 30), i mocy (por. Mk 12, 33), z całego umysłu, ze wszystkich sił (por. Łk 10, 27), całym wysiłkiem, całym uczuciem, całym wnętrzem, wszystkimi pragnieniami i całą wolą kochajmy wszyscy Pana Boga (por. Mk 12,30), który dał i daje nam wszystkim całe ciało, całą duszę i całe życie, który nas stworzył, odkupił i zbawił nas tylko ze swego miłosierdzia (por. Tb 13, 5), który nam nieszczęsnym i nędznym, zepsutym i cuchnącym, niewdzięcznym i złym wyświadczył i wyświadcza wszelkie dobro.(1Reg 23,8).W życiu franciszkanów świeckich szczególne miejsce powinna zajmować, Eucharystia, liturgia Kościoła i modlitwa. Miłość Boga prowadzi do miłości bliźniego: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Dla Franciszka bliźnim jest: trędowaty, współbrat, ubogi, bogaty, przyjaciel czy wróg, złodziej czy łotr (por. 1Reg 7,13). Fragment Pisma świętego: Wszystko to, co chcielibyście by ludzie wam czynili, im czyńcie(Mt 7,12) jest najczęściej cytowany przez Franciszka. Franciszkanie świeccy powinni angażować się nie tylko na
rzecz rodziny czy wspólnoty, ale wszystkich ludzi.
Pokuta i nawrócenie. Franciszek rozumiał wyrażenie „czynić pokutę” mniej więcej jak biblijną metanoię, dzielił on ludzi na tych co czynią pokutę i tych, co nie czynią. W pierwszym liście do Wszystkich Wiernych skierowanym do pierwszych świeckich naśladowców, Franciszek pisze kim są ci co czynią pokutę: Wszyscy, którzy miłują Pana z całego serca, z całej duszy i umysłu, z całej mocy i miłują bliźnich swoich jak siebie samych, a mają w nienawiści ciała swoje z wadami i grzechami i przyjmują Ciało i Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa, i czynią godne owoce pokuty. Pokuta to życie w miłości Boga i bliźniego, walka z grzechem poprzez wyrzeczenie i umartwianie, uczestnictwo w życiu sakramentalnym i wydaniu „owoców godnych pokuty”, spełnianie uczynków miłosierdzia.
Duch modlitwy. Modlitwa jest głównym przejawem życia religijnego, św. Jan Damasceński określa ją jako „wzniesienie duszy do Boga lub prośbę skierowaną do Niego o stosowne dobra”. Modlitwa zajmowała pierwsze miejsce w życiu św. Franciszka, modlił się w każdej chwili siedząc, chodząc, jedząc i pijac(1C 71).Tomasz Celano napisał: Często modlił się wewnętrznie, bez poruszania wargami, a skierowując to, co zewnętrzne, do wnętrza, podnosił ducha ku niebu. Całą swoją intuicję i cały swój afekt stapiał w jedność, o jaką prosił Boga, do tego stopnia, że cały stał się nie tyle
modlącym się, co samą modlitwą.
Duch rad ewangelicznych. Posłuszeństwo, ubóstwo, czystość, franciszkanie świeccy nie zobowiązują się uroczyście do ich zachowania, ale są zobowiązani do życia ich duchem i przyczyniania się do rozwoju miłości w całym Kościele.
Ubóstwo. Franciszek przestrzega przed zawłaszczaniem sobie dóbr materialnych, które ostatecznie nie należą do człowieka a do Boga. Mają kierować się umiarem w korzystaniu z dóbr, oczyszczając serce z żądzy posiadania i panowania.
Posłuszeństwo. To pójście za Chrystusem ubogim i ukrzyżowanym, który uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej. Należy być posłusznym Bogu i tym, przez których On swoją wolę wyraża. Być wiernym w obowiązkach własnego stanu.
Czystość. Wszyscy są zobowiązani do przestrzegania szóstego przykazania i korzystania z praw małżeńskich w takim zakresie, jaki jest określony przez prawo naturalne i naukę Kościoła. Dla Franciszka czystość serca to zdystansowanie się, wyzwolenie, odwrócenie od wszystkiego co stanowi przeszkodę dla lotu ducha. poświęcać się dla Boga i ludzi.
Apostolat.

Zebrał i opracował: brat Adam