Kończąc spotkania ze św. Klarą zatrzymaliśmy się nad doświadczeniem cierpienia. Przez chwilę zastanawialiśy się w jaki sposób ludzie zwykle reagują na dotykające ich cierpnienie. Doszliśmy do wniosku, że często towarzyszą im nieprzyjemne emocje (t.j. niepokój, smutek, lęk, zdenerwowanie, zagubienie) i jakieś zmaganie (poszukiwanie wsparcia, depresja, porządkowanie swoich spraw, przybieranie różnych „masek”). Stwierdziliśmy, że wiele osób kieruje też swoje myśli do Boga i pyta: „dlaczego?”, „jak to?!” , „i co teraz będzie?”. Następnie każdy z nas próbował sobie przypomnieć jak zareagował, gdy spotykało go coś trudnego. Różne były te nasze odpowiedzi. Niektórzy nawet mieli trudność z przypomnieniem sobie takich doświadczeń. W końcu wskazówek do tego w jaki sposób można przeżyć cierpienie udzieliła nam św. Klara. Ona w takiej sytuacji:

• modli się – chwali Boga,
• dostrzega dobro i łaski których Bóg udziela (np.możliwość przyjęcia komunii św., odwiedziny papierza i biskupa, braci);
• prosi o przebaczenie grzechów;
• szuka pocieszenia – oparcia w Słowie Bożym i opisach Męki Pańskiej;
• dziękuje za dar życia i otrzymane w nim łaski;
• zachęca innych do służenia Jezusowi;
• nie myśli  o sobie;
• pociesza innych;
• błogosławi;
• daje świadectwo wiary;
• odznacza się heroizmem w cierpliwym znoszeniu cierpienia;
• okazuje szacunek przedstawicielom Kościoła;
• czeka na śmierć ( tęskni, wzdycha, pragnie);
• jest gotowa na spotkanie z Bogiem;
• posiada pewność, że idzie do Nieba;

Klara ze spokojem znosi swoje cierpienia i nie lęka się spotkania z Bogiem dlatego, że na ziemi „całym sercem naśladowała ubogiego Jezusa” i żyła wg wskazań kościoła. Do konającej Klary udali się papież Innocenty IV, biskup oraz inni duchowni okazując jej cześć, jak przystało osobie świętej. Klara umiera 11 sierpnia 1253 r. Jej śmierć przynosi liczne nawrócenia i wzrost pobożności okolicznych mieszkańców. Od razu zostaje okrzyknięta świętą – oficjalnie tytuł ten zostaje jej przyznany dwa lata po śmierci.

opracowanie: Anna K.
(„Żywot  św. Klary z Asyżu”;  rozdziały 28 -31)